ნაპოლის ახალი არტისტი საიდუმლოს აზიარებს: თავისუფლება ჩემი ხელწერაა – ნიუ იორკ თაიმსის ინტერვიუ კვარაცხელიასთან

The New York Times-მა ვრცელი წერილი გამოაქვეყნა ხვიჩა კვარაცხელიასთან.

ქალაქი ნეაპოლი, რომელიც მის ქვეშ ზღვაში იღვრება, მის უკან კი იმალება ვეზუვის მთა, რომელიც ღრუბლებშია შემოსილი.

ევროპული ფეხბურთის მთავარი ვარსკვლავი უხერხულად გამოიყურება. ის ეყრდნობა მოაჯირს Grand Hotel Parker’s-ის ტერასაზე. არა, ხვიჩა კვარაცხელია სწორედ ამ პოზამ შეაწუხა. მას არ შეუძლია გადაწყვიტოს სად წაიღოს ხელები. გამოიყურება დაძაბულად, იმ მომენტში, ის ოდნავ კომფორტის ზონის მიღმაა.

ბოლო ცხრა თვეში მისთვის ყველაფერი ისე ბედნიერად, ისე შეუფერხებლად წარიმართა, რომ ხანდახან თავადაც კი გაოგნებული იყო.

მას შემდეგ რაც ჩამოვედი, – თქვა მან, – სიზმარში ვგრძნობ თავს.

კვარაცხელია „ნაპოლიში“ 10 მილიონ დოლარად გასულ ზაფხულს ჩავიდა (ბათუმის „დინამოდან“, სამშობლოდან, მას შემდეგ, რაც ყაზანში კონტრაქტი გააუქმა). იტალიური მხარე მას ორი წლის განმავლობაში ადევნებდა თვალყურს.

რამდენიმე თვეში ახალი გუნდის გულშემატკივრები მას კვარადონას, უფრო ერუდირებულები კვარავაჯოს ეძახდნენ. საქართველოში ერთმა კომპანიამ დაიწყო ჩარტერული ფრენები ნეაპოლის მიმართულებით და ყოველ ჯერზე, როცა ის მოედანზე გადის, სტადიონის ერთი პატარა კუთხე საქართველოს დროშებით იფარება.

შობისთვის მის აგენტს უწევდა რეგულარულად საუბარი, რომ „მანჩესტერ სიტი“ დაკავებული იყო 100 მილიონი დოლარის საშოვნელად ახალი ფენომენის წასაყვანად.
როგორც ჩანს, ასეთები მას არ აღელვებს: ”დასაწყისი სიზმარივით იყო, – თქვა მან, – მაგრამ რაღაც მომენტში მომიწია საკუთარი თავისთვის შემეხსენებინა, რომ ეს არ იყო ოცნება, რომ ეს იყო რეალობა და მე უნდა მეპოვა საკუთარ თავში ძალა, რომ ასე მეცხოვრა.”

ცხრა თვის შემდეგ კვარაცხელიას ჯერ კიდევ არ აქვს სუპერვარსკვლავის იერი. თმა აჩეხილია: არა ოსტატურად ან განზრახ, არამედ უაზროდ. მისი წვერი საკმაოდ სქელია, მაგრამ საკმარისი, რომ კიდევ ერთი მეტსახელი, ჩე კვარა, გაჩნდა. ის ჰგავს წამებულ სასიყვარულო პოეტს ანაც მონდომებულ პოლიტიკის სტუდენტს.

აღსანიშნავია ის, თუ რამდენად მსუბუქად ატარებდა ახალ სტატუსს, როგორ იოლად აიტანა მოლოდინების სიმძიმე. „მადლობელი ვარ ყველა იმ სიყვარულისთვის, რომელსაც ადამიანები იჩენენ. ვიცი, რომ ეს ქებაა, მაგრამ ასევე მოტივაცია და შთაგონება. დიდი პასუხისმგებლობაა. მე უნდა დავამტკიცო ყველა თამაშში, რომ შემიძლია გავაკეთო ისე, როგორც დავპირდი.”

ვირტუოზული სერია – განცდა, რომ მისი ყველაზე დიდი აქტივი დაუოკებელი ფანტაზიაა – კვარაცხელიას სავიზიტო ბარათად იქცა. „ეს თავისუფლება ჩემი ხელწერაა, – თქვა მან, – ეს არის ის, რასაც საკუთარ თავში ვაღიარებ. ეს იმიტომ ხდება, რომ მე მიყვარს ის, რასაც ვაკეთებ. როდესაც ვთამაშობ, ეს რაღაცნაირად მიტაცებს“.

თუმცა, ეს არ არის ის, რასაც ის მოულოდნელი წარმატების საფუძველს მიაწერს. სანამ „ნაპოლის“ შეუერთდებოდა, მას ხანგრძლივი სატელეფონო ზარი ჰქონდა ლუჩანო სპალეტისთან, კლუბის გამოცდილ მწვრთნელთან.

„კარგი საუბარი იყო, – განაცხადა კვარაცხელიამ. მწვრთნელი მას კარტ ბლანშს არ დაჰპირებია. „მან მითხრა, რას მოელოდნენ. ჩვენ ბევრი ვისაუბრეთ დაცვაზე, გუნდური თამაშის ნაწილისა და გუნდური სულის მნიშვნელობაზე. ეს არის ის, რაც მისთვის ნამდვილად მნიშვნელოვანია: სულისკვეთება“.

რა თქმა უნდა, ეს სულაც არ არის ის, რისი მოსმენაც კვარაცხელიასნაირ მოთამაშეს სურს – სპონტანურს, ამაყად იმპროვიზებულს. შესაძლოა მოელოდა, რომ მას აცნობდნენ არა როგორც სოლისტს, არამედ როგორც ანსამბლის ნაწილს. მან გააცნობიერა, რომ სპალეტის მიდგომამ შეიძლება ნაწილობრივ დაასრულოს მისი უნარები. „იტალიელი მწვრთნელები ცნობილი არიან, მათ იციან, როგორ აიძულონ მოთამაშეები გამოავლინონ საკუთარი უნარები“, – თქვა მან.

თუმცა, ამას განაპირობებდა ის თუ როგორ ხედავდა მის ნიჭს. „თქვენ თამაშობთ გულით, ვნებით, მაგრამ ასევე თამაშობთ გონებით. ეს უფრო ცნობიერია, ვიდრე ყველაფერი, რაც ისწავლე ვარჯიშებზე, ადრე დაშვებულ შეცდომებზე, არსებულ ვარიანტებზე”.

ის, რაც ექსპრომტად გენიოსის ნაწარმოებს ჰგავს, კვარაცხელიასთვის რეალურად სხვა არაფერია, თუ არა ცოცხალი გამოცდილების კონსტრუირებული ნიმუში.
„როგორც ვთამაშობ, ეს არის როგორც გული, ასევე გაცნობიერებული. თუ არ გამოიყენებ გონებას, ვერასოდეს გაუმჯობესდები“.

მან იცის, რომ სწორედ ეს არის მისი შემდეგი გამოწვევა.